بار دیگر رنگ به جواهرات روی آورد. به نظر می‌رسد که زیبایی و نشاط خاطره‌انگیز طرح‌های اخیر به دنبال تاثیرپذیری از سبک‌های هنری “آرت نووا Art Nouveau” یا “آرت دکو Art Deco” باشد. علاوه بر روش‌های میناکاری سنتی، مواد جدید بیشمار نظیر “کولوریت Colorit” و “نووریت Novorit”، فرصت‌های طراحی نامحدودی را برای طراحان جواهر فراهم کرده‌اند.
اما تفاوت‌های اساسی میان این دو سیستم رنگی ابداعی چیست؟ کدام سیستم رنگی برای کدامیک از طرح‌ها مناسب می‌باشد؟ با گذشت حدود دو سال از معرفی این مواد جدید بسیاری از طراحان و جواهرسازان هنوز در خصوص این موضوع که چه زمانی می‌بایست از کولوریت یا نووریت استفاده کنند، اطمینان کامل ندارند. با این حال بهره‌مندی از دانش کافی در خصوص نقاط قوت هر یک از این دو ماده کمک بسیاری در خصوص کاربرد بهینه‌ی آن‌ها می‌کند.
خواص متفاوت مواد
پایه‌ی هر دو محصول را “آکرلیت Acrylates” بسیار با کیفیت تشکیل می‌دهد. هنگامی‌که کولوریت در معرض نور قرار می‌گیرد، سخت می‌شود (فوتوپولیمراسیون). بلعکس، نووریت برای سخت شدن به حرارت و فشار نیاز دارد. کولوریت مخلوطی سرامیکی است که ۲۵ درصد از آن را سرامیک تشکیل می‌دهد در حالی‌که نووریت یک پلیمر سرامیکی است که ۵۵ درصد آن را سرامیک تشکیل می‌دهد. “چسبندگی Viscosity” این دو ماده بسیار متفاوت است. حالت چسبندگی کولوریت مانند عسل است و بر اساس دمای عمل‌آوری، میزان چسبندگی آن بین متوسط و کم متغیر است اما نووریت به گونه‌ای طراحی شده است که به حالت خمیری و “تیکسوتروپی Thixotropy” باشد، به آن معنا که هنگام استفاده جریان می‌یابد، ته‌نشین و هنگام قرار گرفتن در محیط ثابت، سخت و سفت می‌شود.
عمل‌آوری صحیح
رنگ‌های کولوریت، پیش از استفاده به منظور حصول اطمینان از برخورداری از چگالی یکسان رنگدانه‌ها مواد پرکننده کولوریت را می‌بایستی حرارت داد و مخلوط می‌شوند. نووریت دارای قابلیت عمل‌آوری به طورمستقیم از کارتریج بدون مخلوط کردن، می‌باشد. رنگ‌های کولوریت به طور عمده، شفاف هستند. صرف‌نظر از برخی موارد استثنایی که به رنگ سفید می‌باشند. از آنجایی‌که مواد پرکننده‌ی سرامیکی بخش عمده‌ی ترکیب نووریت را تشکیل می‌دهند و دارای تجمع رنگدانههای بالایی می‌باشد. این رنگ به حالت مات است. به منظور دستیابی به ترکیبی شفاف و نیمه شفاف می‌توان از کولوریت استفاده کرد از سوی دیگر به منظور دستیابی به تاثیر رنگی مات و پوشاننده، نووریت مورد استفاده قرار می‌گیرد. طیف رنگی کولوریت شامل تعداد زیادی از رنگ‌ها و تاثیرات رنگی خاص می‌شود که تمامی آن‌ها را می‌توان ترکیب یا در لایه‌های متفاوت مورد استفاده قرار داد. این در حالی است که طیف رنگی نووریت که اجزای آن دارای قابلیت ترکیب هستند، شامل رنگ‌های خالص با درخشش مات می‌شوند
امکان بهره‌مندی از تاثیرات خاص
کولوریت، امکان کسب تجربه بسیاری را فراهم می‌آورد. برخورداری از شفافیت بسیار بالا به آن معنا است که در صورت ترکیب با تمام مواد پایه‌ی ثابت می‌توان به انواع بیشمار رنگ و تاثیر رنگی دست یافت. نووریت یک گزینه‌ی تخصصی به شمار می‌آید که رنگ‌های خالص و براق را عرضه می‌کند، رنگ‌هایی که می‌توان در برش‌ها، شیارها و فرورفتگی‌ها به طور مستقیم را کارتریج استفاده کرد.
کاربرد رنگ
کولوریت اغلب با استفاده از دست و به کمک ابزار، همانند کاربرد در دندانپزشکی، مورد استفاده قرار می‌گیرد. از آنجایی‌که ذرات جامد و رنگدانههای موجود در آن پس از مدت زمان خاصی ته‌نشین می‌شوند، نمی‌بایست آن‌ها را در کارتریج نگهداری کرد. نووریت در کارتریج به بازار عرضه می‌شود و به‌گونه‌ای طراحی شده است که حتی پس از مدت زمان طولانی تغییر رنگ ندهد. به منظور دستیابی به رنگ‌های ملایم، رنگ‌ها را می‌بایستی به میزان مورد نیاز از کارتریج خارج و با یکدیگر در یک ظرف، ترکیب کرد. به منظور جلوگیری از پدید آمدن ذرات در خمیر رنگ، ابتدا می‌بایستی با استفاده از برس‌های خاص رنگ را به حالت یک‌دست درآورد.
هنگام استفاده از ابزار مدل‌سازی یا کارتریج، در هر صورت، می‌بایستی در خصوص جریان‌پذیری رنگ اطمینان حاصل کرد. در صورتی‌که مقدار زیادی رنگ در مدت زمان کوتاه مورد استفاده قرار گیرد، خطر تشکیل ذرات وجود خواهد داشت، همچنین در برخی نواحی هوا خارج نمی‌شود و حباب‌هایی تشکیل می‌شود.
زمینه‌ی کاربرد
از آنجایی که کولوریت، بنابر درجه غلظت(همنواختی) به صورت آب-روغن است، دارای پیش شرط لازم به منظور کاربرد به صورت ایجاد پوشش خارجی بر روی انواع سطوح جامد می‌باشد. در صورت وجود برش، شیار یا طلاکوبی، حرارت دادن قطعه‌کار پیش از کاربرد رنگ، جریان‌پذیری سریع کولوریت را تضمین می‌کند. توانایی نووریت در پر کردن شیارها، برش‌ها، و کانال‌ها به اثبات رسیده است.
تکنیک عمل‌آوری
عملکرد نوری و ماهیت کولوریت، حداکثر عمق سخت شدن را محدود می‌کند. به طورمثال به منظور رنگ کردن سطحی با عمق ۵/ ۰ میلی‌متر، این کار می‌بایستی در دو مرحله به صورت دو لایه مجزا انجام شود. به علاوه، کاربرد رنگ چند لایه بدان معناست که به تاثیر رنگی ثابت خواهیم رسید که جبران‌کننده‌ی تجمع و فشردگی حاصل از سخت‌شدن، می‌باشد. حداقل ضخامت لایه رنگ می‌بایستی ۲/ ۰ میلی‌متر باشد. ضخامت مناسب لایه ۵/ ۰ میلی‌متر توصیه می‌شود. به دلیل شار مغناطیسی، تجمع و فشردگی مواد در نووریت، قبل و در حین سخت شدن، انتخاب ضخامت لایه‌های آن دارای محدودیت می‌باشد. در صورتی‌که ماده‌ی مورد استفاده به حال خود رها شود، ته‌نشین و سطوح برجسته را، برآمده‌تر جلوه می‌دهد. در صورتی‌که ضخامت لایه از میزان مشخصی بیشتر شود، مواد جریان پیدا می‌کنند. هنگام سرد شدن، حرارت تاثیری بر روی شار مغناطیسی ندارد و افزایش فشار هنگام سرد شدن، ذرات تشکیل شده را متراکم‌تر می‌کند. این عمل، عاری از حباب بودن رنگ را تضمین می‌کند. در نهایت با استفاده از مواد استاندارد می‌توان سطح را صیقل داد.
ترجمه تصاویر :
۱- نووریت- با کیفیت‌ترین رنگ
۲- کولوریت- جذابیت رنگ
۳- با استفاده از نووریت می‌توان به رنگ خالص رسید
۴- کولوریت- ابزار نوری دستی
۵- کولوریت بسیار چسبنده و در برابر فرسایش مقاوم است، بنابراین ماده‌ای مناسب برای طرح‌های با کیفیت رنگی می‌باشد.
۶- نووریت- کوره‌ی فشار و حرارت
۷- نووریت- رنگ خالص از کارتریج دستی استفاده می‌شود.
۸- حلقه‌ای با استفاده از رنگ نووریت
پاورقی:
آکرلیت(CH2=CHoo) یون اسید آکرلیت است. آکرلیت‌ها نوعی نمک و استر اسید آکرلیت هستند.
تیکسوتروپی Thixotropy به پدیده‌ی کاهش ویسکوزیته ظاهری(چسبندگی ظاهری) سیالات تحت تنش برشی ثابت با گذشت زمان گفته می‌شود.
شار مغناطیسی: در پدیده‌های انتقال(انتقال حرارت، انتقال جرمو دینامیک سیالات) شار برابر با میزان جریانی است که از واحد سطح در واحد زمان می‌گذرد. با این تعریف شار کمیتی برداری است.